Wat anderen zeggen over het helen van je familielijn
Iedere familielijn is uniek. Soms is er een donker verleden en soms gaat het om de dynamiek van ouders en kinderen. Wat ze gemeen hebben: ze geven energie door van generatie op generatie. Hier lees je wat anderen hebben ervaren tijdens een individuele sessie bij mij.
“Wilma neemt je op een zachte liefdevolle manier mee naar de plek waar je hoort te staan ten opzichte van je familie. Het heeft mij rust gebracht en het gekke was dat iedereen anders reageerde op mij na de sessie” Uiteraard logisch omdat mijn energie was veranderd, en dan veranderen mensen dus blijkbaar mee".
“Ik dacht altijd dat we eerst nog dat ene grote gesprek moesten voeren. Dat alles uitgesproken moest worden. Maar nu ik aan haar bed zit aan het einde van haar leven, merk ik: het hoeft niet meer. De band is er. In zachtheid. In stilte. Dankzij de familieopstellingen voel ik mijn plek – en kan ik haar loslaten, zonder spijt.”
“Tijdens de sessie voelde ik voor het eerst écht waar ik stond in mijn familielijn. Alsof ik letterlijk een stap op mijn plek zette. Er kwam rust — niet in mijn hoofd, maar in mijn lijf. En sindsdien hoef ik niet meer alles voor iedereen op te lossen. Dat alleen al is een bevrijding.”
“Ik kwam vooral uit nieuwsgierigheid. Geen idee wat ik moest verwachten, want ‘energetische familielijn’ klonk mij eerst nogal zweverig in de oren. Maar toen ik mijn vader voor me ‘zag staan’ in de oefening, voelde ik iets verschuiven. Niet groot of dramatisch, maar echt. Ik kan hem nu zien zonder oordeel. En dat is voor mij pure Tantra, aanwezig zijn, met wat er is.”
“Ik dacht dat ik al veel had verwerkt. Maar toen ik mijn grootmoeder bedankte, kwam er zo’n golf van zachtheid over me heen. Alsof er iets in mijn systeem zuchtte: eindelijk. Sinds die dag voel ik me steviger, liefdevoller, en tegelijk lichter. Ik begrijp nu wat Wilma bedoelde met: je plek claimen is thuiskomen.”
“Toen Wilma zei dat we onze ouders mochten uitnodigen om ‘op hun plek te gaan staan’, dacht ik: nou, ik ben benieuwd wat mijn moeder gaat doen. En jawel hoor, nog geen minuut later hoorde ik mijn moeder de boel overnemen en roepen dat iedereen mocht gaan staan waar hij of zij wilde. Dat dat veel gezelliger was. En precies dáár gebeurde het: ik voelde mezelf wegbewegen, tot ik de instructie kreeg haar te vragen om te zien wat ík nodig had, en niet wat zíj nodig had. Op dat moment zakte er iets in mij. Alsof ik voor het eerst ruimte kreeg om mezelf te voelen zonder schuld. En eerlijk? Het was zó bevrijdend dat ik er zelfs om moest lachen. Sindsdien voel ik haar energie nog steeds — maar dan op haar plek, en niet meer op de mijne.”
Misschien herken je iets in deze verhalen.
Misschien maakt het je nieuwsgierig.
